Om dit te bereiken zorgen verantwoordelijke mensen ervoor dat ze hun voedselinname tijdens de maaltijd matigen, maar vreemd genoeg vinden zelfs de meest gulzige mensen nog een beetje ruimte voor het dessert. Een team heeft deze paradox onderzocht en rapporteert in <a href="https://www.science.org/doi/10.1126/science.adp1510" target="_blank" rel="noopener">Science</a> dat dit alles te wijten is aan de enigszins Janus-achtige aard van hypothalamische POMC-neuronen. Deze neuronen zijn belangrijke <b>regulatoren van verzadiging </b>via het vrijkomen van stoffen die ons verlangen naar voedsel beperken, maar tegelijkertijd en via een ander mechanisme (vrijkomen van ß-endorfinen) versterken ze ons <b>verlangen naar suiker</b>. Bewijs voor deze dubbele impact is aangetoond bij <b>muizen</b>, en het is mogelijk gebleken om dit smakelijkheid effect te moduleren door de activiteit van deze neuronen te blokkeren. De onderzoekers vonden vergelijkbare neuronale circuits in <b>monsters van menselijk hersenweefsel</b>, en ze toonden ook aan dat suikerconsumptie bij <b>gezonde vrijwilligers </b>leidde tot veranderingen in hersenactiviteit in dezelfde gebieden als bij muizen, wat suggereert dat dit fenomeen ook bestaat bij mensen en een veelbelovend <b>therapeutisch doelwit </b>zou kunnen zijn. Wordt vervolgd…