Natrium-glucose cotransporter type 2 remmers (SGLT-2i, ook bekend als gliflozins), die in eerste instantie werden ontwikkeld voor de behandeling van diabetes type 2, toonden al snel aan dat hun werking veel verder ging dan alleen glykemische controle. Ze hebben met name hun <b>heilzame werking </b>aangetoond <b>bij mensen met hartfalen of chronische nierinsufficiëntie</b>, ongeacht of ze diabetes hebben of niet. Het was maar een kleine stap om te denken dat deze medicijnen in alle gevallen een gunstig cardiovasculair effect zouden kunnen hebben. Maar toen... Maar de <a href="https://www.nejm.org/doi/abs/10.1056/NEJMoa2314051" target="_blank" rel="noopener">resultaten van de gerandomiseerde gecontroleerde EMPACT-MI studie</a>,<b> waaraan meer dan 6.500 mensen deelnamen met een hoog risico op </b>hartfalen na een hartaanval, tempert dit enthousiasme ernstig. Kortom, over een mediane follow-up van 17,9 maanden <b>was empagliflozin niet beter dan placebo in het </b>verlagen van het risico van de eerste ziekenhuisopname voor hartfalen en of overlijden door alle oorzaken (primair eindpunt 8,2% vs 9,1%; HR 0,90; 95% CI 0,76-1,06; p=0,21).