Een voorgeschiedenis van fracturen die niet gerelateerd zijn aan een groot trauma (vaak <b>stressfracturen </b>genoemd) is een van de belangrijkste risicofactoren voor toekomstige fracturen bij bejaarden. Fracturen die optreden na het veertigste levensjaar worden traditioneel meegenomen in <b>de risicobeoordeling</b>, maar een retrospectief cohortonderzoek in Canada toont aan dat dit waarschijnlijk niet de juiste manier is. Het onderzoek van gegevens van bijna 89.000 mensen, waarvan bijna een kwart <b>een voorgeschiedenis van fracturen </b>had, toonde een verhoogd risico op volgende fracturen van dezelfde orde (HR van 1,5 tot 2,1) voor alle <b>onderzochte leeftijdsgroepen </b>(van 20-29 jaar tot 80 jaar en ouder) bij het optreden van een eerste fractuur. In gewoon Engels betekent dit dat er rekening moet worden gehouden met alle fracturen die geen verband houden met groot trauma om het risico op fracturen in de toekomst te beoordelen en de juiste maatregelen te implementeren. Alle details in het <b>JAMA Network </b>Open<a href="https://jamanetwork.com/journals/jamanetworkopen/fullarticle/2827189" target="_blank" rel="noopener"> artikel</a>