Een artikel in The Conversation van twee Belgische onderzoekers aan de ULB trekt de exclusieve rol van taal in smaakperceptie in twijfel.
Aanleiding voor dit artikel was de ontdekking door deze twee onderzoekers van smaakpapillen buiten de tong, in de slokdarm.
Smaakknoppen zijn microscopische uivormige structuren die verschillende soorten cellen bevatten.
Smaakpapillen bevinden zich in de smaakpapillen langs de tong, het orgaan dat verantwoordelijk is voor smaak, een zintuig dat zich ontwikkelt in de foetus.
Onderzoekers wijzen erop dat het vruchtwater, waarvan de samenstelling varieert afhankelijk van het dieet van de moeder, de foetus blootstelt aan een gevarieerd smakenpalet. Als gevolg hiervan is de foetus in het laatste trimester van de zwangerschap al in staat om onderscheid te maken tussen de vijf belangrijkste smaken (zoet, zout, zuur, bitter en umami, wat “hartige smaak” betekent in het Japans).
Wat voor nut hebben smaakpapillen dan ergens anders dan in de tong, het smaakorgaan bij uitstek? En de ontdekking van smaakpapillen in de slokdarm komt bovenop de vondsten van andere teams in andere organen die niets met smaak te maken hebben (darm, luchtwegen, neusholten, strottenhoofd en testikels en sperma).
Deze ongebruikelijke locaties suggereren dat smaakpapillen betrokken kunnen zijn bij andere functies (slikken, bescherming tegen giftige stoffen, ademhalingsregulatie, spijsvertering, vruchtbaarheid) die verder onderzocht moeten worden.
Terugkomend op de smaak zelf, wijzen de onderzoekers erop dat bepaalde chemotherapieën en virale infecties (SARS-CoV-2, verantwoordelijk voor Covid-19) gedeeltelijk of volledig verlies van smaak veroorzaken en benadrukken dat het ophelderen van de innerlijke werking van de smaakpapillen nieuwe perspectieven zou kunnen bieden voor het beschermen en herstellen van dit zintuig, dat een essentieel onderdeel is van ons welzijn en de levenskwaliteit van mensen die ervan verstoken zijn sterk beïnvloedt.
