Op het recente congres van de European Association for the Study of Diabetes, dat op 2-6 oktober in Hamburg werd gehouden, presenteerde een Nederlands team een kleine studie waarin het effect werd vergeleken van blootstelling (8.00-17.00 uur) aan natuurlijk daglicht via ramen of aan kunstlicht met een constante intensiteit, geleverd door LED’s, op de bloedsuikerspiegel en meer in het algemeen op het metabolisme van proefpersonen met type 2-diabetes.
In totaal deden 13 proefpersonen mee, die gerandomiseerd werden blootgesteld aan een van de twee lichtbronnen gedurende 4,5 dagen en vervolgens, na een wash-out periode van 4 weken, aan de andere bron (kruiswissel).
Laten we de vele resultaten overslaan, die je hier kunt vinden, en ons concentreren op de conclusie van de auteurs.
“Onze resultaten suggereren dat blootstelling aan natuurlijk daglicht een positieve invloed heeft op het metabolisme en daarom nuttig zou kunnen zijn bij de behandeling en preventie van stofwisselingsstoornissen.”
Misschien, maar zoals zo vaak, zit de duivel in de details.
- Kunnen we er zeker van zijn dat het verschil van 8% (59% vs. 51%) in tijd doorgebracht in de 80-142 mg/dl bloedsuiker zone een dergelijke conclusie rechtvaardigt?
- Volgens de auteurs werd deze studie uitgevoerd tijdens kantooruren. De gemiddelde leeftijd van de deelnemers was echter 70 ± 6 jaar, wat de vraag oproept over de pensioengerechtigde leeftijd van onze Nederlandse buren en de generalisatie van de resultaten naar jongere werkende proefpersonen.
- Was dit werk een officieel EASD-persbericht waard?
- Waarom zo’n redundantie in de titel van het abstract “natuurlijk daglicht door ramen”?
- Een laatste detail (Fiat lux?): dit werk werd gesteund door de Velux Foundation (Velux Stiftung).
No comment! Maar niets houdt je tegen om je mening te geven…
