Het is een wijdverbreid misverstand dat de komst van een baby op de wereld gekenmerkt wordt door huilen en schreeuwen (jammeren), waardoor het begin van het leven officieel wordt. Maar is dit echt waar?
Sommige mensen beweren dat pasgeborenen huilen omdat ze, als ze niet spontaan huilen, daartoe gedwongen worden door hun hoofd naar beneden te doen, hun voeten vast te houden en op hun billen te slaan.
Sommigen zeggen dat de lucht die de longen binnenkomt bij de eerste ademhaling een brandwond veroorzaakt, wat de oorzaak is van het huilen.
Anderen suggereren dat het plotselinge verlaten van de cocon van de baarmoeder, de onherstelbare scheiding van de moeder en de voortdrijving naar een vijandig onbekend gebied waar de baby voor zichzelf moet zorgen, het huilen verklaart.
De meest cynische mensen suggereren zelfs dat deze kreten de wanhoop weerspiegelen van het kind dat zich plotseling bewust wordt van de wereld waarin hij zal moeten overleven en de moeilijkheden die hem te wachten staan.
Wat heeft de wetenschap hierover te zeggen?
Over het algemeen weerlegt de wetenschap al het bovenstaande of bijna al het bovenstaande en geeft zelfs aan dat pasgeboren baby’s onder bepaalde omstandigheden helemaal niet huilen, wat op geen enkele manier verontrustend is en op geen enkele manier vooruitloopt op een probleem.
In antwoord op een vraag van een 12-jarige legt Hannah Dahlan, een Australische lerares verloskunde, in eenvoudige bewoordingen de ins en outs van de kwestie uit in The Conversation Junior.
Veel leesplezier!
