Een verband is geen oorzakelijk verband, maar er zijn steeds meer aanwijzingen die deze hypothese ondersteunen.
Dit blijkt bijvoorbeeld uit een analyse van de impact van verschillende psychosociale stressfactoren (financiële moeilijkheden, zorg voor naasten, persoonlijke handicap, chronische ziekten die sociale activiteiten en interacties beperken) op de cognitieve functie over een periode van 10 jaar.
De onderzoekers maakten gebruik van gegevens uit de English Longitudinal Study of Ageing (ELSA, bijna 11.000 proefpersonen die aanvankelijk 50 jaar of ouder waren).
De resultaten gepubliceerd in het Journal of Prevention of Alzheimer’s Disease laten zien dat deelnemers die bij aanvang meerdere stressfactoren rapporteerden (18% van de steekproef) significant lagere totale scores voor cognitieve en uitvoerende functies hadden dan deelnemers die één of geen stressfactoren rapporteerden (respectievelijk 39% en 43%).
Uit de follow-up van 10 jaar blijkt dat een hogere stressbelasting een snellere achteruitgang van de algemene cognitie, het geheugen en de uitvoerende functies voorspelt (dosis-effectrelatie). Deze verbanden zijn robuust en blijven bestaan na correctie voor sociaal-demografische kenmerken, gezondheidsgedrag en chronische ziekten.
De belangrijkste vraag die overblijft is: zijn deze psychosociale stressfactoren beïnvloedbaar?
Op individueel niveau lijkt dit weinig realistisch (hooguit kan men leren beter met stress om te gaan) en op bevolkingsniveau impliceert dit dat veel van de attitudes en gedragingen die vandaag de dag de basis vormen van onze maatschappij modellen, ter discussie moeten worden gesteld.
